To ''κάτι - τις'' στην άκρη.

2013-01-30 12:01

Αφορμή για τα παρακάτω, καφεδάκι που πίναμε με φίλο σε γνωστό πεζόδρομο, στέκι της πόλης. Δίπλα μας λοιπόν κάθεται ζεύγος καθώς πρέπει κυριών.

(Ταγιεράκι, μαλλί οξυζενέ κόκκαλο από τη λακ, Λουι Βουιτον βέβαια, διακριτικά πλην όμως "βαριά" χρυσαφικά κάθε είδους, γύρω στα 55-60 αμφότερες, διηγείται σε κάποια φάση η μια τα "βάσανα":)

-Κι έτσι προχωράμε Καίτη μου. Πουλήσαμε δυό απ τα κτήματα, είχαμε και καμιά πενηνταριά χιλιάδες στην άκρη για μια ώρα δύσκολη και κάτι γίνεται...
  Βέβαια, και πριν γίνουν όλα αυτά, ευτυχώς που  βάλαμε και το Δημητράκη κάτω στο Υπουργείο, ξέρεις "καθάρισε" τη δουλειά ο Περικλής - καλή του ώρα -  και τη γλυτώσαμε. Ο Γιώργος κοντεύει κι εκείνος με τη σύνταξη από την υπηρεσία, δεν παραπονιέμαι. Τρεις μισθοί πέφτουν στο σπίτι, με του Γιώργου τέσσερις. Θα πάρω και το εφάπαξ τώρα και τη σύνταξη, εντάξει δεν είναι όπως πριν τρία χρόνια αλλά μπροστά στο χάλι που έχουν άλλοι, μη παραπονιόμαστε και πέσει και φωτιά να μας κάψει.... Και τα σπίτια τους έχουν τα παιδιά και το "κατι - τίς"....
 

Αυτό το "κατι - τις" τελικά ρε παιδί μου... λέξη φετίχ. Το σύγχρονο ελληνικό θαύμα των δυο υπαλλήλων με δύο-τρία  σπίτια, ένα εξοχικό, τρία αυτοκίνητα, πενήντα χιλιάδες καταθέσεις, τέσσερις τηλεοράσεις, τέσσερα κινητά, αμέτρητα πανάκριβα χρυσάφια και γυαλιστερές βρύσες γύρω από τη χέστρα. 
 
Αυτό το "κατι - τίς"... των νοικοκυραίων (όπως λέει κι ο Alexis) που έχουν τις άκρες, τις "καβάτζες" τους και τους Περικλήδες τους ακόμα, για να μπορούν να ρίχνουν τη ματιά τους στα πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα κουτσομπολιά, που διαλέγουν μπουμπουνιέρες για την Αννούλα, αυτοκίνητο για το Δημητράκη, γαλοπούλα τα Χριστούγεννα και λάδι από το χωριό για να λαδώνει το αντεράκι....
 
Είναι οι οικογένειες με τέσσερις μισθούς απέναντι σ΄εκείνους με τον κανένα. Η ζωούλα εκείνων με το κάτι στην άκρη απέναντι στη ζωή εκείνων που δεν έχουν πια ούτε μέση, ούτε άκρη, ούτε τέλος...
 
Είναι το τόσο % που θα φάμε πάλι στη μάπα, όταν θα βάλουν τα κυριακάτικα, θα καβαλήσουν τις οκτάβιες και τις βεεμβέ και θα πάνε να ψηφίσουν όπως έκαναν και το περασμένο καλοκαίρι. Δεν είναι κοπάδια με πρόβατα. Είναι κότες στο κοτέτσι. Κότες που κάνουν ακόμα αυγά κι έχουν κι ένα κόκορα να τις βατεύει που και πού.
 

Τα πρόβατα βελάζουν στα σφαγεία, οι κότες κακαρίζουν μονότονα κι εκνευριστικά, και τα αρπαχτικά βέβαια, φέρνουν βόλτες και κάνουν δολοφονικό παιχνίδι ανενόχλητα.
 

Να πέσει φωτιά να σας κάψει αν παραπονεθείτε κοτούλες. Στην Ελλάδα των δυο εκατομμυρίων ανέργων, του ενάμιση εκατομμυρίου σκλάβων, και των μερικών εκατοντάδων χιλιάδων άχρηστων, περιφέρετε ακόμα την ύπαρξή σας στο "...δόξα σοι ο θεός κι η Παναγιά που δεν είμαστε σαν τους άλλους..."
 
Όσο βλέπετε ακόμα να περιφέρονται οξυζενέ κεφάλια τίγκα στη λακ, αυτοκίνητα που φρακάρουν τους δρόμους, ουρές στις αλυσίδες των πολυ- εκπτώσεων,  γάμους με άπειρα κοψίδια και γκουρμέ φρουφρού κι αρώματα, βαφτίσια με επώνυμες μπουμπουνιέρες δωράκι και κηδείες με ακριβά φέρετρα, δεν θα γίνει κιχ....
 
Όσο για κάποιους μνημόνιο σημαίνει πεινάω και για κάποιους άλλους περιόρισα λίγο τα φιλέτα και τα προσούτο, το μνημόνιο θα είναι εδώ ενωμένο δυνατό.....
 
Θα είναι ένας αχταρμάς από φωνές διαμαρτυρίας ανακατεμένες με σκουπίδια: λίγο Σουλεΐμάν, αρκετή Τατιάνα, πολύ Ελένη, απαραίτητα Ναταλία, συσσίτια για τους άστεγους και τα παιδιά που λιποθυμάν στα σχολειά, διαγωνισμούς μαγειρικής στα βοθροκάναλα, ουρές που θα στενάζουν για τις δόσεις στην εφορία, στη ΔΕΗ και στις τράπεζες κι ουρές που θα ψάχνουν συνολάκια στις εκπτώσεις, παιδιά που θα φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν μια καλύτερη τύχη και παιδιά που θα φεύγουν διακοπές για τη Μύκονο.

ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΑ!

        


Οι αγανακτισμένοι εξαφανίστηκαν γιατί έχουν μοιραστεί πλέον σε δυο κατηγορίες, σ΄εκείνους που έχουν μετατραπεί από αγανακτισμένους σε "μου έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα" και σ΄εκείνους που σκέφτηκαν πως καλό είναι να συμμαζευτούν και να φυλάξουν τις "καβάτζες" τους τελικά, δεν είναι καιρός για τέτοια...
 
Μα, είμαστε ένα υπόδειγμα ξεπεσμένου κράτους και κοινωνίας με τα όλα μας. Και τους άρχοντες που έχουν σκάσει στο φαΐ από τη βούτα, και τους μίζερους με τις "καβάτζες" που φυλάνε το κωλαράκι τους σαν τα μάτια τους, και τους αδύναμους να τα κάνουν όλα ρημαδιό, και δυστυχισμένους που έχουν περιοριστεί στα παρακάλια, στα χάπια ή το θάνατο!!!
Κι ανάμεσα σε όλους αυτούς, ομάδες που προσπαθούν να μαζέψουν "ενορίτες" για ένα υψηλότερο σκοπό, όπως πατρίδα, ελευθερία, αξιοπρέπεια, τιμωρία των ενόχων και άλλα τέτοια παπαρόλογα, οι οποίες βέβαια ξεκινάνε με μεγάλα λόγια και μετά από λίγο καταλήγουν λέσχη διαμαρτυρόμενων χωρίς αποτέλεσμα....
 
Η φερόμενη ως κυβέρνηση, έχει πάρει το δρεπάνι και θερίζει ότι βρεί και όπου το βρει, η αντιπολίτευση κάνει το καθήκον της με συλλογή από όχι - καταγγελίες και παρόν στις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, όπου πρέπει οι κυρίες να μη ντύνονται με ταγιεράκια των επτά χιλιάδων γιατί εκνευρίζουν τους πεινασμένους χλέμπουρες ψηφοφόρους, κι οι ξένοι σκέφτονται πως έχουν να κάνουν πολλές βούτες ακόμα επάνω μας , αφού έχουμε το στομάχι να τα αντέξουμε....
 
Και μη πούμε αλλιώς, γιατί "...φωτιά θα πέσει να μας κάψει...." Ήμαρτον ρε γαμώ το φελέκι μου!!!
 
Το μεγαλύτερο βέβαια αγκάθι δεν είναι γιατί εκείνοι με το "κατι-τίς" δεν κάνουν τίποτα. Διότι είναι ευνόητος ο λόγος. Τη βγάζουν ακόμα καθαρή και μπορούν να συνεχίσουν να περιφέρουν το άδειο κουφάρι τους καλοντυμένο, χαμογελαστό και νοικοκυρεμένο. Το αγκάθι είναι, γιατί εκείνοι που τους έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα συνεχίζουν να κοιτάνε αλλήθωρα.

Δεν έχει κανείς πια εμπιστοσύνη κι ελπίδα ούτε στον εαυτό του. Με τι κοινό όραμα και ποιό κοινό ηγέτη να βαδίσουν οι χιλιάδες σφαγιασμένοι από τα μνημόνια του αίσχους και της προδοσίας; Τι κοινό όραμα μπορούν να έχουν πολίτες που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχαν κανένα άλλο όραμα εκτός από τα υποκοριστικά τους που έπρεπε να ικανοποιήσουν;
 
Δεν γίνεται κανείς πολεμιστής από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν ξεσηκώνεται ο σκλάβος αν δεν περάσουν δυο τρεις γενιές με το χαλκά στο πόδι. Δεν μπαίνουν σαν από θαύμα μέσα μας αξίες που πετάξαμε στο σκουπιδοτενεκέ μαζί με τα παϊδάκια, τα κοκορέτσα και τα ντρέσινγκ που περίσσεψαν....

Αν ήταν τόσο απλό, δεν θα ήταν παραδείγματα οι πράξεις ηρωισμού αλλά συνήθεια.

Δυστυχώς η ζωή μας δεν καθορίζεται από τους λίγους ήρωες αλλά από τους πολλούς εφιάλτες!  Τους εφιάλτες του προσωπικούς μας και του γείτονα.
 
Στη περίπτωση της Ελλάδας των μνημονίων και των προδοτών της, πιστεύω (μπορεί και να κάνω λάθος) πως το μακελειό δεν θα ξεκινήσει σαν μια πορεία προς την ελευθερία, αλλά σαν μια σφαγή μεταξύ μας για το ποιος θα φάει ποιον για να επιβιώσει. Αυτό θέλουν και αυτό επιδιώκουν αργά, πλήν όμως μεθοδικότατα. Εύχομαι να κάνω λάθος και να αποδειχτεί πως είμαστε λαός ηρώων και όχι κανιβάλων.

Άλλωστε (νομίζω) κοντός ψαλμός αλληλούια...

                                                             

....έγραψε το Βολιοτάκι!!


 


 

Πίσω