ΣΕ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ...

Την δεκαετία του 1990, όταν διάβαζα Μαρξ, κλείνοντας το μάτι στον Χέγκελ λόγω της έξυπνης αθεΐας του τελευταίου, προσπαθούσα να ερμηνεύσω κινήσεις, σκέψεις και συμπεριφορές του ευρύτερου περιβάλλοντος, ανακαλύπτοντας το εξής συνταρακτικό:το ιερό αίμα των αρχαίων Ελλήνων, ικανοποιημένοι από τους παχυλούς μισθούς, το ευρωπαϊκό πέπλο και την πεποίθηση ότι το σοβιετικό λάθος ήταν απόρροια μιας ηγεσίας που την έπνιξε η εσωστρέφεια και όχι του καπιταλιστικού τέρατος που εισέβαλε στην ρωσική τούνδρα  και της απάνθρωπης διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού απ’τους εκτελεστές πιονιέρους.

Το ΔΝΤ αποκάλυψε τρία πράγματα στην σφηκοφωλιά της βαλκανικής παράνοιας: την αμορφωσιά του όχλου, το πάθος για το εύκολο χρήμα και τον εμμονικό τοπικισμό, ένθεν κακείθεν. Η περιώνυμη ταξική συνείδηση δεν αφορά κανέναν καθώς στην Ελλάδα του χαλβά, των σουβλακερί και των σκυλάδικων η συνοχή, τα κίνητρα και οι αξίες, οφείλουν να περάσουν από φασματογράφο για την απαραίτητη έγκριση χρώματος και ανταγωνισμού.


                         

Ο φασισμός δεν αφορά μόνο τους θιασώτες της Χρυσής Αυγής αφού μια βόλτα απ’τα κοινωνικά δίκτυα, καθιστά τον διάλογο και την σύνεση μικροαστικό κατάλοιπο για να παίζουν τα νήπια με την αυτονομία και τους θεσμούς. Υπεράνω όλων η ιαχή και το χάος.
Δεν υπερβάλλω όταν εμμένω στην κάκιστη ποιότητα των Ελλήνων. Μια βόλτα σε εφορία, υποκατάστημα ΙΚΑ ή στη λαϊκή, προδίδει αυτό που εθελοτυφλούμε να παραδεχτούμε. Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία πολλών να απαγκιστρωθούν από το μοτίβο που ενέχει αναθεμάτισμα, χρόνια επαιτεία και κουτοπόνηρη ανημπόρια. Από την εμπειρία μου φρονώ ότι ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με τα κοινά, το Δημοκρατικό Ιδεώδες, τα πολιτιστικά και κοινωνικά φαινόμενα, δεν διαβάσαμε Ιστορία χωρίς να την ερμηνεύσουμε με τα εύκολα εργαλεία της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, αδιαφορώντας για την τυχαιότητα, την δημογραφία, τα γλωσσικά στοιχεία, τον μη οικονομικό σκοπό. Αναλωνόμαστε σε ένα κακέκτυπο κοινωνιολογικού εφιάλτη αφού το προσωπικό στίγμα δεν υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο. Ο όχλος δεν ξεχνά αυτούς που του φέρονται με το γάντι. Το νοητό εξάλλου αγνοεί το αισθητό. Ποτέ το αντίθετο.

Τελικά, δεν βγαίνει άκρη καθώς η λογική είναι η άρνηση υπέρβασης της δυσκοίλιας θέασης.Η μιζέριας τους.Το αδιαφορώ και συνεχίζω.Και όπου με πάει.Ισως να κ.τ.λ


                                                 


Μη γελιέστε, για να αλλάξει η τραγική κατάσταση στην οποία ζούμε, και πάλι με τον εαυτό μας πρέπει να αναμετρηθούμε. Και πιο συγκεκριμένα, με εκείνο το «κομμάτι» μας, που μας θέλει «ατομάκια»: «ανεξάρτητους» δηλαδή και απομονωμένες μονάδες, οι οποίες προασπίζουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους έναντι της κοινωνίας, νοούμενης αποκλειστικά ως το πεδίο ικανοποίησης των ατομικών επιθυμιών.

Το τι τελικά θα γίνει, κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι πως οι αγώνες που έρχονται, όπως και αυτοί που πέρασαν, προσφέρουν τη δυνατότητα στον καθένα να εξελιχθεί από «ατομάκι», σε ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη με σώμα, καρδιά και νου: σε άνθρωπο δηλαδή που παλεύει για τη διαμόρφωση των συλλογικών όρων ικανοποίησης των βασικών του υλικών αναγκών, όχι μόνο για την επιβίωσή του, αλλά και για την διατήρηση της ψυχικής του ισορροπίας, καθώς το μυαλό του τον πληροφορεί πως η καταστροφή που βιώνουμε δεν έχει φυσικά, μα κοινωνικά αίτια, δηλαδή, την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας.