ΧΑΛΑΡΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ
Και να που διαπιστώνεις το εξής παράδοξο: όσο πιο κραυγαλέα κι όσο πιο απροκάλυπτα είναι όσα συμβαίνουν στο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο, τόσο περισσότερο ατονεί η επιθυμία σου να γράψεις για αυτά. Ίσως γιατί τόσο καιρό τα έβαζες με απόψεις που θεωρούσες ότι αξίζει να υπονομευτούν και να καταρριφθούν. Τώρα που έχουν καταρριφθεί ολότελα, σου φαίνεται ολοένα και συχνότερα μάταιο να κάθεσαι να επισημαίνεις το ήδη επισημανθέν. Βέβαια το προβληματάκι είναι ότι έχουν καταρριφθεί ολότελα μέσα σου.
Παραέξω η σύγχυση δίνει και παίρνει.
Δεν ισχυρίζομαι ότι κατάλαβα πια τι παίζεται και ότι ο πολύς ο κόσμος κακώς δεν μπορεί να το καταλάβει (ή για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να το ισχυρίζομαι κι αυτό από μέσα μου). Απ' έξω μου όμως ισχυρίζομαι πως αφού ο ίδιος έχω πειστεί, πολύ συχνά προκύπτει η απορία: ωραία, τώρα που σχημάτισες μια συνολική αντίληψη, τι νόημα έχει να επανέρχεσαι σε γεγονότα που την επιβεβαιώνουν; Το ότι την επιβεβαιώνουν διαρκώς και πιο ξεκάθαρα θα έπρεπε ίσως να με κάνει να θέλω να επανέρχομαι διαρκώς και πιο εμφατικά σε αυτά, αλλά αντίθετα με κάνει να θέλω να πάψω να υποκρίνομαι πως εξακολουθεί να υπάρχει κάτι διαφιλονικούμενο στο πεδίο των ιδεών.
Άλλο ήταν να τα βάζεις με κάποιους που θεωρείς ότι προσπαθούν να σου πουλήσουν μια καταστροφική ιδέα, μια ιδέα που πρέπει δηλαδή να φωνάξεις ότι είναι καταστροφική, κι άλλο είναι να τα βάζεις με κάποιους που συνειδητοποιείς πως δεν πουλάνε λάθος ιδέες, αλλά σωστά συμφέροντα, τα δικά τους δηλαδή συμφέροντα σε συσκευασία δήθεν κοινωφελών ιδεών.
Μα, θα μου πεις, αφού πείστηκες για αυτό, τώρα δεν είναι που πρέπει να φωνάξεις περισσότερο από ποτέ, τώρα δεν είναι που πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κι άλλους να δουν τα πράγματα από τη σκοπιά σου; Ειδάλλως δεν είσαι απλά ελιτιστής, είσαι ντεμέκ ελιτιστής, είσαι ανερμάτιστος ελιτιστής, αφού αν μπορούσες να συναρμολογήσεις τη σκοπιά σου σε τεκμηριωμένη ανάλυση και ακλόνητα επιχειρήματα, θα το έκανες και θα μεταλαμπάδευες τη συγκλονιστική σου φώτιση και στο πόπολο, ώστε να πάψει να πέφτει θύμα το καημένο.
Σωστά μου τα λες. Την ομολογώ την ενοχή μου. Αλλά δεν αθωώνω και όσους εξακολουθούν να κοροϊδεύονται: το προς τα πού πηγαίνει μια κοινωνία δεν χρειάζεται έξι τόμους αναλύσεων για να συναχθεί, το αντιλαμβάνεσαι και έχοντας στοιχειωδώς ανοικτά τα μάτια σου.
"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά
που ο άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν.
Οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις"...
Τζορτζ Όργουελ
* * *
Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός. Έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
youtu.be/OzwBHP3nnNM
Τί μένει στον άνθρωπο αν του αφαιρέσεις την ελευθερία, την έμπνευση, τα ταξίδια, τα όνειρα, την ελπίδα, την πρόκληση, την έρευνα, την φιλοσοφία, την ονειροπόληση, την απόδραση, την διεύρυνση του εαυτού, το παράξενο, την περιπέτεια; Αν δεν σε αφήσουν να βγεις από το σπίτι σου, την γειτονιά σου, την πόλη σου, την χώρα σου, που ξέρεις πως είναι ο κόσμος;
Καθένας ενδιαφέρεται για την υποκειμενική του ιστορία, για τις βαρετές υποχρεώσεις του και για να εκπληρώσει την λίστα με τις προσδοκίες που έχει γι’ αυτόν το Σύστημα. Έτσι γίνονται φοβισμένοι, αυστηροί, ζηλιάρηδες, αγενείς, δυστυχισμένοι, καχύποπτοι, στενόμυαλοι. Λειτουργούν μόνο με βάση το συμφέρον τους, κρατάνε κακίες, συμπεριφέρονται με μικροπρέπεια. Παραδίδονται στα κελεύσματα του Matrix, υποκρίνονται στους γύρω τους, είναι αμόρφωτοι και μιζεριάζουν. Γίνονται μέτριοι.
Οι νόμοι της φυσικής εξέλιξης δεν μπορούν να κάνουν αποδεκτό έναν τέτοιο κακόμοιρο τύπο ανθρώπου. Κάποτε, κάπως, θα βρεθεί ένας τρόπος που η φύση θα αφανίσει τέτοιες θλιβερές υπάρξεις. Υπάρξεις που δημιουργούν προβλήματα από εκεί που δεν υπάρχουν και όλοι μαζί ζούμε σε ένα πρόβλημα. Αν σε τέτοιους ανθρώπους προσπαθήσεις να τους δώσεις εναλλακτικές προτάσεις θα σε απορρίψουν. Γιατί; Χρειάζεται να τους τις δώσεις συσκευασμένες με περιτύλιγμα που να θυμίζει αυτά που καταναλώνουν. Oι άνθρωποι αν δεν χάσουν τον προσανατολισμό τους από αδιαφορία για το "παράξενο", θα βάλουν το χέρι τους γι’ αυτό, ο δογματισμός, ο εγωισμός και ο υλισμός.
Ειδικά ο τελευταίος έχει ποτίσει τόσο πολύ τον άνθρωπο, που η πνευματικότητα στην σημερινή εποχή γίνεται αποδεκτή μόνο όταν αποφέρει κέρδος. Η αντίληψη του μέσου ανθρώπου δεν ξεφεύγει από την εικόνα που έχει από τα προσωπικά βιώματα. Για να πείσεις κάποιον να αποδεχτεί κάτι, αρκεί να τον "δωροδοκήσεις", να τους υποσχεθείς δόξα ή αξίωμα. Εκεί όλες του οι άμυνες πάνε περίπατο. Δεν ξεχωρίζει ένας άνθρωπος από την νοημοσύνη του, αφού σ' αυτό μπορεί να ευνοήθηκε ή να αδικήθηκε από την φύση. Η Φαντασία είναι αυτή που μας διακρίνει από τα ζώα. Η σύνθετη αυτή διαδικασία μας κάνει ιδιαίτερα όντα και μας σπρώχνει προς το ξεπέρασμα των ορίων. Είναι η ανώτατη εξελικτική διαδικασία. Αν ονειρεύεσαι, μπορείς να παραδεχτείς τις πιθανότητες για πράγματα και κόσμους που δεν έχεις ζήσει.
Αν φας τον απαγορευμένο καρπό από το δέντρο της Γνώσης, μόνο τότε μπορείς να αναπτύξεις σκέψεις πέρα από τις νόρμες. Και γι' αυτό όλο και κάποιο "φίδι" θα σε σπρώξει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να φαντάζεται το ξεπέρασμα των ορίων του και μετά να εξερευνά τους τρόπους για να το επιτύχει αυτό. Χωρίς εξερεύνηση μένουμε στάσιμοι. Γι' αυτό ας κρίνουμε κάθε άνθρωπο ανάλογα με το τι ονειρεύεται.
"Ωριμότητα του ανθρώπου είναι να ξαναβρίσκει
τη σοβαρότητα που είχε παιδί, όταν έπαιζε"...
Φρειδερίκος Νίτσε
* * *