Ένα ταξίδι στην Βραζιλία παρακαλώ..
Εν μέσω της βαθιάς κρίσης που αντιμετωπίζει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα από το Σεπτέμβριο του 2008, ορισμένες χώρες, ειδικά η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία και η Βραζιλία, οι αποκαλούμενες χώρες του BRIC έχουν επιτύχει υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, κατα τα στάνταρ των καπιταλιστών . Στη Βραζιλία, η αύξηση αυτή, αν και με σκαμπανεβάσματα, οδήγησε τη χώρα να γίνει η έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και να ξεπεράσει την Ιταλία που βυθίζεται στην οικονομική και ηθική κρίση.
Με την εκλογή του Λούλα (PT Partido dos Trabalhadores/Eργατικο κόμμα) για την προεδρία της Βραζιλίας το 2002 και την απόφασή του να μην έλθει σε καμία ρήξη με το ιμπεριαλιστικό σύστημα ή να προβεί σε επανεθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων κρατικών επιχειρήσεων και να εγγυηθεί τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου και την ελεύθερη δράση των διεθνών μονοπωλίων στην οικονομία της Βραζιλίας, τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης άρχισαν να εξαίρουν την οικονομία της Βραζιλίας ως το νεότερο θαύμα του κόσμου.
Αλλά, καθώς ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός και δεδομένου ότι σχεδόν ολα όσα λέγονται απο τα μέσα ενημέρωσης του αστικού κράτους είναι ένα ψέμα, τα πραγματά δεν είναι τόσο ευνοικά γα την βραζιλιάνικη οικονομία.
Ωστόσο, σε αυτό το πλαίσιο της ευνοϊκής προπαγάνδας και της επέκτασης των βραζιλιάνικων εταιρειών στη Λατινική Αμερική, την εκτέλεση έργων και την απόκτηση και άλλων επιχειρήσεων, κίνηση που υποστηρίζεται και χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση της Βραζιλίας, ορισμένοι έχουν επικρίνει τον επεκτατισμό της Βραζιλίας και έχουν εκφράσει τον φόβο τους για ένα νέο ιμπεριαλισμό στην περιοχή.
Η θέση περί ενός νέου ιμπεριαλισμού, καθ'αυτη, δεν είναι παράλογη. Στην πραγματικότητα, κατά τη περίοδο του παρασιτισμού και της αποσύνθεσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού και κατά τη διάρκεια της κρίσης, εξ'αιτείας του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, ενώ οι περισσότερες χώρες παραμένουν στάσιμες, μπορεί να σημειωθεί κάποια αυξανόμενη δραστηριότητα σε ορισμένους τομείς της οικονομίας και σε ορισμένες χώρες. Πρόκειται για μια ανάπτυξη που θα διευρύνει την ανισότητα μεταξύ χωρών και μεταξύ των διαφόρων τομέων της οικονομίας, όπως ο Λένιν είπε: "Ορισμένες βιομηχανίες, σε ορισμένους τομείς της αστικής τάξης και ορισμένων χωρών, αναπτύσσουν στον καιρό του ιμπεριαλισμού, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, τη μια ή την άλλη δραστηριότητα." (Άπαντα, τόμος 27, pp.444)
Παρά το γεγονός ότι η έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, η Βραζιλία εξακολουθεί να ανταμείβει με θρησκευτική ευλάβεια τα οικονομικά κεφάλαια με υψηλά επιτόκια (τα υψηλότερα στον κόσμο) και δεσμεύει ετησίως περίπου το 40% όλων όσων κερδίζει για να καταβάλει το εισόδημα των κερδοσκόπων, ιδιοκτητών των τίτλων εσωτερικού και του εξωτερικού χρέους. Συνεχίζει επίσης την ιδιωτικοποίησή της και την αποκρατικοποίηση των εταιρειών, επιτρέπει την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων στη χώρα, μια χώρα της οποίας τα κέρδη των θυγατρικών πολυεθνικών αναφέρονται στην έδρα τους, και εκπλήρωνουν το ρόλο της χώρας ως προμηθευτή πρώτων υλών και εισαγωγέα βιομηχανικών προϊόντων. Με άλλα λόγια, η Βραζιλία είναι αναμφισβήτητα μία από τις χώρες που υπόκεινται σε αυτή την παγκόσμια κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα στοιχεία δε λείπουν.
Στην περίπτωση της αιθανόλης, η κατάσταση δεν είναι διαφορετική. Ενθαρρυμένες από την κυβέρνηση, πολλές ξένες εταιρείες έχουν εισαχθεί στα ντόπια εργοστάσια για να αυξήσουν την παραγωγή αιθανόλης και τις εξαγωγές της χώρας για να ανταποκριθούν στη ζήτηση των ΗΠΑ σε αιθανόλη.
Σήμερα, 400 εγκαταστάσεις, οι περισσότερες από αυτές στα χέρια του ξένου κεφαλαίου, ελέγχουν σχεδόν όλη την εγχώρια παραγωγή αιθανόλης και λειτουργούν ως καρτέλ. Όπως αντικατοπτρίζεται στην τιμή του αλκοόλ το τρέχον έτος ακόμα και μετά το κυνήγι της μεγιστοποίησης της συγκομιδής ζαχαροκάλαμου.
Σύμφωνα με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών Γης (MST), το ξένο κεφάλαιο κατέχει περισσότερο από το 30% εκατομμύρια στρέμματα στη χώρα για να παράγει ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο, εκτροφή βοοειδών και σόγια. Μόνο στον τομέα της αλκοόλης, οι πολυεθνικές εταιρείες κατέχουν το 33% του συνόλου της γης και των εγκαταστασεων. (Capital Letter, 08.03.11).
Η Petrobras, επίσης λόγω του νόμου 9478 του 1997, που έσπασε το κρατικό μονοπώλιο πετρελαίου, είναι τώρα κατα 51% του κεφαλαίου της, υπό ιδιωτικό έλεγχο, και το 35% του κεφαλαίου της είναι ξένο. Για να μην αναφέρουμε ότι η National Petroleum Agency (ANP) και το υπουργείο Ενεργειακών Ορυχείων ακολουθούν την πολιτική πλειστηριασμών του πετρελαίου μας στις διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες.
Για να αυξηθεί η συμμετοχή των ξένων κεφαλαίων στη χώρα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έστειλε προς έγκριση στο Κογκρέσο στις 20 Απριλίου, ένα προσωρινό μέτρο (MP) να επιτραπεί η αύξηση απο το τρέχον 20% σε 49% των ξένων κεφαλαίων στις αεροπορικές εταιρείες της Βραζιλίας και αποφάσισε να ιδιωτικοποιήσει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια μέχρι το τέλος του έτους.
Η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων της Βραζιλίας
Σε αντίθεση με αυτή την κατάσταση, έχουμε την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζεί σε συνθήκες φτώχειας. Παρά το γεγονός της αύξησης της απασχόλησης στη χώρα, ο κατώτατος μισθός θα πρέπει να είναι, σύμφωνα με το Dieese R$ 2,279.00 R$ είναι μόνο $ 545,00 , που ισοδυναμεί με $297.81 είναι χαμηλότερος μισθό από αυτόν σε Αργεντινή ($475), Χιλή ( $372 ) και την Παραγουάη ($ 410). Επιπλέον, ο βραζιλιάνος εργαζόμενος έχει το πιο εκτεταμένο ωράριο εργασίας του κόσμου σε σύγκριση με το μισθό της Βραζιλίας με άλλες χώρες.
Για να μετριαστεί η αυξανόμενη φτώχεια του λαού, η κυβέρνηση της Βραζιλίας έχει αναπτύξει από το 2004, το πρόγραμμα Bolsa Familia, το οποίο παρέχει στις οικογένειες που έχουν ελάχιστο εισόδημα ένα μηνιαίο επίδομα. Επί του παρόντος, 13 εκατομμύρια οικογένειες, περίπου 70 εκατομμύρια άνθρωποι που εξυπηρετούνται από το πρόγραμμα, με στόχο τα νοικοκυριά με κατά κεφαλήν εισόδημα μέχρι και $140 - θεωρούνται οικογένειες σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Επί του παρόντος, κάθε δικαιούχος μπορεί να λάβει από $32 έως $306 το μήνα. Το 2004, 5,5 εκατομμύρια οικογένειες βοηθήθηκαν. Αντί λοιπόν να μειώνεται, αυξάνεται ο αριθμός των οικογενειών, που δεν εργάστηκαν και χρειάζονται ένα αξιοπρεπές επίδομα από την κυβέρνηση για να μην πεινούν.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το Βραζιλιάνικο Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής (IBGE), η Βραζιλία έχει 16.2 εκατομμύρια Βραζιλιάνους που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, το 8% του πληθυσμού. Από αυτά, 11,4 εκατομμύρια έχουν εισοδήματα από 1 έως R$ 70 ($ 40) και 4,8 εκατομμύρια έχουν κανένα εισόδημα. Εκτός αυτού, 79 εκατομμύρια άνθρωποι μένουν με οικογενειακό εισόδημα κάτω από R$ 1,020 (ΗΠΑ $ 600) και το 38% των νέων ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, το 50% του πληθυσμού δεν έχουν αποχέτευση και 80 εκατομμύρια ζουν με αποδοχές κάτω από $700. Επτά εκατομμύρια οικογένειες δεν έχουν στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, και σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας και Απασχόλησης, τη Βραζιλία, στον 21o αιώνα, έχει 20.000 εργαζόμενους που εργάζονται σε συνθήκες ανάλογες με αυτές της δουλείας.
Παράλληλα, μια μικρή ομάδα ανθρώπων, οι ιδιοκτήτες των μεγάλων βιομηχανικών μονοπωλίων, και οι εμπορικές τράπεζες, πλουτίζουν όλο και περισσότερο. Στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι πωλήσεις από τις 200 μεγαλύτερες εταιρείες της Βραζιλίας αυξήθηκε 534% μεταξύ 2000 και 2010, φθάνοντας σε ακαθάριστα έσοδα R$ 587, 9δις ($270 δισ).
Όπως βλέπουμε, η πρόσφατη οικονομική ανάπτυξη της Βραζιλίας είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την αλυσίδα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και υποτελής στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, και βαθαίνει την αντίφαση ανάμεσα σε μια πλούσια μειοψηφία και τη συντριπτική πλειοψηφία των Βραζιλιάνων εργαζονένων που πλήττονται από τους χαμηλούς μισθούς και τις κακές συνθήκες εργασίας.
Αυτή η ανάλυση επιβεβαιώνει τη λενινιστική θέση ότι δεν είναι δυνατό να αντιταχθεί κανείς με μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά είναι αναγκαίο να αλλάξει τη βάση του συστήματος, να το αντικαταστήσει πλήρως με ενα σύστημα δε θα βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και και την υπεραξία που θα αποσπάται απο την εργατική τάξη αλλά στην συλλογική/κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Αυτός λοιπόν ήταν ο προοροσμός ενημέρωσης του ''σύντροφου'' Αλέξη Τσίπρα.
Άραγε τι ακριβώς θέλει να κάνει και τι ακριβώς προτείνει στον Ελληνικό λαό..........το ξέρει μόνο εκείνος.